Geçtiğimiz haftasonu İstanbul'daydım ve tabii ki birkaç tane Karadeniz fıkrası öğrendim. Tabii ki bu fıkraları anlatmaya kalksam 'Halamlar bir gün evdeyken' ya da 'Annem bir gün köyde' diye başlamam gerekecek. Akraba ile ilgili haberleri gülmeden almak mümkün değil. 'Ay geçen cenazede bir güldük bir güldük, keşke sen de orada olsaydın'. Aile Addams Family'nin Temel şubesi sanki. Sonunda dayanamadım ve 'Ben bunları internette yazarım' dedim. Annem de 'yaz ama isimlerimizi verme' dedi ve şu fıkrayı anlattı:
Bizim köyde ... abla vardı. Bir gün bizim evin orada kenarda üzerini değiştirirken onu çıplak gören biri takılmış ona.
+ ... abla, seni üzerini değiştirirken gördüm.
- Gör.
+ Ama çıplaktın.
- Olsun.
+ Fotoğrafını da çektim ama.
- Çek.
+ İnternete koyacağım fotoğrafını.
- Aman başıni koma. Taniyan felan olur.
Merak etme anne, isimlerinizi vermedim işte.
Bizim köyde ... abla vardı. Bir gün bizim evin orada kenarda üzerini değiştirirken onu çıplak gören biri takılmış ona.
+ ... abla, seni üzerini değiştirirken gördüm.
- Gör.
+ Ama çıplaktın.
- Olsun.
+ Fotoğrafını da çektim ama.
- Çek.
+ İnternete koyacağım fotoğrafını.
- Aman başıni koma. Taniyan felan olur.
Merak etme anne, isimlerinizi vermedim işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder